Zdalny dostęp do central alarmowych. Szybsza i tańsza konfiguracja oraz serwis

Konfiguracja współczesnych rozbudowanych central alarmowych realizujących zaawansowane funkcje bywa zadaniem czasochłonnym i podatnym na błędy, gdy jest realizowana w tradycyjny sposób za pomocą manipulatora. Producenci central alarmowych starają się rozwiązać problem, dostarczając ułatwiające i automatyzujące ten proces oprogramowanie na komputery PC. Jedyne, co trzeba zrobić w celu dokonania zmian, to ustanowić połączenie z centralą za pomocą dedykowanego dla niej interfejsu bądź zdalnie dokonać autoryzacji. Niniejszy artykuł omawia niektóre techniczne aspekty różnego rodzaju metod dostępu. Przedstawiony zostanie transmiter GPRS LX20G-3C firmy EBS, umożliwiający zdalny dostęp do centrali alarmowej za pośrednictwem połączenia GPRS

Dostęp do centrali za pomocą połączenia lokalnego

Najpopularniejszą metodą uzyskiwania dostępu do centrali alarmowej – oprócz konfiguracji za pomocą manipulatora – jest lokalne połączenie dedykowanym kablem. Niewątpliwą zaletą takiej metody jest łatwość uzyskania połączenia. Nie są do tego potrzebne żadne dodatkowe elementy oprócz komputera i specjalizowanego kabla. Szybkość połączenia jest zazwyczaj duża, a opóźnienia transmisji niewielkie. Niestety, instalator musi znajdować się w obiekcie, w którym jest zainstalowana centrala alarmowa – a w sytuacji gdy niezbędna jest bardzo szybka reakcja serwisowa, nie zawsze istnieje taka możliwość. Wtedy nieoceniona staje się możliwość zdalnego dostępu.

Zalety zdalnego dostępu

Szybka reakcja na awarie to nie jedyna sytuacja, w której zdalny dostęp może być przydatny. Połączenie takie może być używane także do:

Rys. 1. Schemat połączeń

• okresowych audytów systemu alarmowego polegających na kontroli poszczególnych jego elementów, o ile centrala alarmowa na to pozwala,
• odczytu historii zdarzeń,
• zmiany konfiguracji systemu alarmowego ze względu na stwierdzone błędy konfiguracji podczas instalacji lub zmiany konfiguracji obiektu,
• zaprogramowania konfiguracji zgodnie z wymaganiami klienta po instalacji i wstępnej konfiguracji systemu alarmowego przez mniej wykwalifikowany personel.

Dzięki możliwości zdalnej konfiguracji można znacząco zredukować koszty obsługi przez zmniejszenie liczby wyjazdów serwisowych bądź też realizację ich przez mniej wykwalifikowany personel.

Obecnie zdalny dostęp do centrali alarmowej można uzyskać za pomocą:

• analogowej linii telefonicznej,
• sieci Internet,
• sieci GSM/GPRS.

Dostęp za pomocą linii telefonicznej

Obecnie możliwość zrealizowania połączenia za pomocą analogowej linii telefonicznej jest najbardziej rozpowszechnionym sposobem zdalnego dostępu. Dzieje się tak, ponieważ zdecydowana większość central alarmowych jest wyposażona w dialer telefoniczny, służący do raportowania zdarzeń do centrum monitorowania. Z tego względu koszty związane z instalacją dodatkowych urządzeń transmisyjnych po stronie systemu alarmowego mogą zostać wyeliminowane.

Niestety, w Polsce – mimo powszechnej obecności dialerów w centralach alarmowych – linia telefoniczna (PSTN) bardzo rzadko jest przyłączana do systemu alarmowego. Wynika to z wysokich kosztów utrzymania linii telefonicznej oraz niedostępności jej w danej lokalizacji lub dostępności tylko w technologii VoIP (Voice over Internet Protocol), uniemożliwiającej  poprawne przesłanie raportów zdarzeń do centrum monitorowania. W tych realiach obwód dialera telefonicznego w centrali alarmowej jest traktowany najczęściej jako interfejs do alarmowych nadajników radiowych, GSM/SMS lub GPRS czy Ethernet, symulujących odbiornik telefoniczny i przekazujących zdarzenia do stacji monitorowania za pomocą medium, które nadajnik obsługuje.

Jeśli jednak analogowa linia telefoniczna (PSTN) jest podłączona do centrali alarmowej, zdalny dostęp jest realizowany przez wykonanie połączenia telefonicznego do systemu alarmowego. Za realizację połączenia odpowiada analogowy modem telefoniczny po stronie jednostki realizującej zdalny dostęp. Z jednej strony modem jest przyłączony do komputera operatora/instalatora, a z drugiej do analogowej linii telefonicznej PSTN. Eliminuje to możliwość zdalnego dostępu spoza biura, np. w trakcie podróży służbowej. Schemat połączeń obrazuje rys. 1.

Zestawienie połączenia z centralą alarmową, inicjowanego zdalnie przez instalatora, może być zrealizowane przez:

• wykonanie połączenia, które zostanie automatycznie odebrane przez centralę alarmową po skonfigurowanej liczbie sygnałów dzwonka,
• odrzucenie pierwszego zrealizowanego połączenia do centrali i automatycznie odebranie drugiego połączenia, jeśli zostanie ono wykonane w zadanym czasie,
• zrealizowanie połączenia zwrotnego (tj. od centrali alarmowej do instalatora), które zostanie zainicjowane przez użytkownika, lub automatycznie przez centralę alarmową.

Należy pamiętać, że centrale alarmowe niektórych typów wymagają zezwolenia użytkownika na zdalny dostęp do nich. Jednak w większości przypadków centrala alarmowa akceptuje przychodzące połączenia, a autoryzacja jest realizowana na podstawie wymienianych na początku transmisji kodów dostępu. Niejednokrotnie nie ma możliwości uzyskania zdalnego dostępu do centrali alarmowej, gdy jest ona w trybie dozoru.

Po zestawieniu połączenia z centralą alarmową dane są przesyłane w zdecydowanej większości przypadków za pomocą protokołu Bell103, rzadziej V.21. Czasami, zazwyczaj w bardziej rozbudowanych centralach alarmowych, stosowane są protokoły zapewniające wyższe prędkości transmisji kosztem mniejszej odporności na zakłócenia.

Bell103 jest formatem opracowanym w 1962 roku w AT&T i oferuje prędkość transmisji 300 b/s. Protokół ten jest chętnie stosowany, ponieważ wykorzystuje go także transmisja zdarzeń alarmowych w formacie SIA-FSK, dzięki czemu implementacja modemu w centrali alarmowej nie wiąże się praktycznie z żadnymi dodatkowymi kosztami. Mimo swojej prostoty protokół ten jest bardzo odporny na zakłócenia. Z doświadczenia autora wynika, że przy dobrze zaprojektowanym modemie i dialerze centrali możliwa jest poprawna transmisja danych podczas prowadzonej w tle rozmowy głosowej. Dodatkowo, dzięki prostocie protokołu koszt elementów niezbędnych do realizacji modemu 300 b/s w centrali jest niewielki.

Bell103 wykorzystuje modulację FSK (Frequency Shift Keying). Możliwa jest komunikacja full duplex (jednoczesna transmisja danych w dwóch kierunkach), polegająca na tym, że jedna strona używa częstotliwości nośnej 1170 Hz, a druga – 2125 Hz. Dane są kodowane za pomocą ośmiu bitów danych z bitem startu na początku (o wartości zero) i bitem stopu na końcu (o wartości jeden). Bitowi jeden odpowiada częstotliwość nośna plus 100 Hz, a bitowi zero – częstotliwość nośna minus 100 Hz. Gdy nadajnik nie ma danych do wysłania, wystawia sygnał o częstotliwości odpowiadającej logicznej jedynce (częstotliwość nośna plus 100 Hz). Mówimy wtedy, że nadajnik podtrzymuje sygnał nośny. Protokół V.21 to zmodyfikowana wersja protokołu Bell103 – zmienione zostały używane częstotliwości nośne (1080 Hz i 1750 Hz).

Dane wymieniane między komputerem do konfigurowania centrali a samą centralą alarmową są przekazywane w trybie żądanie – odpowiedź, czyli w takim przypadku można użyć komunikacji typu half duplex (w danej chwili tylko w jedną stronę).

Niestety większość central alarmowych po wysłaniu danych, których zażądało oprogramowanie konfigurujące, zamiast podtrzymywać, wyłącza sygnał nośny w oczekiwaniu na następne żądanie. Nie każdy modem potrafi sobie poradzić z taką sytuacją i może to powodować:

1. wygenerowanie błędnych danych przy zaniku sygnału nośnego centrali alarmowej,
2. rozłączenie połączenia, bo zanik sygnału nośnego stanowi kryterium zerwania połączenia.

Jeśli występuje zjawisko opisane w punkcie 2, można podczas konfigurowania modemu zdefiniować maksymalny dozwolony czas zaniku sygnału nośnego (poleceniem ATS10=X, gdzie X przyjmuje wartości od jednego do 255 i oznacza czas w wielokrotnościach 1/10 sekundy). Jednak nie wszystkie modemy poprawnie obsługują to polecenie. W związku z powyższym aby zrealizować połączenie z centralą, należy zainstalować modem poprawnie działający – zazwyczaj producent centrali rekomenduje typ modemu właściwie współpracującego z jego centralami lub oferuje własny modem.

Ze względu na małą prędkość transmisji (300 b/s, czyli 30 bajtów na sekundę) czas transmisji danych konfiguracyjnych w zależności od typu centrali może wynosić od pojedynczych minut do godziny. Koszt połączenia zależy oczywiście od taryfy i operatora – opłatę naliczaną za czas połączenia ponosi strona inicjująca połączenie. Transmisja realizowana z prędkością 300 b/s jest odporna na zakłócenia, a więc stabilna, co oznacza, że gdy połączenie zostanie zestawione, to przy dobrej jakości modemie i dobrze zaprojektowanej centrali alarmowej nie powinno zostać zerwane.

Dostęp za pomocą Internetu

Bardziej rozbudowane centrale alarmowe są wyposażone w moduł umożliwiający podłączenie do sieci LAN, dzięki której dostęp do centrali można uzyskać za pośrednictwem Internetu. W lokalizacjach, w których Internet jest dostępny, stanowi to idealne rozwiązanie ze względu na znikome koszty związane z transmisją oraz zapewnioną wysoką jej prędkością, która może przewyższać nawet prędkość umożliwianą przez połączenie lokalne za pomocą dedykowanego kabla.

W rozwiązaniu takim oprogramowanie do konfiguracji centrali zawiera niezbędne środki gwarantujące zestawienie połączenia z centralą alarmową. Dane wymieniane między oprogramowaniem do konfiguracji a centralą alarmową są transmitowane za pomocą protokołu zdefiniowanego przez producenta centrali.

Aby jednak połączenie doszło do skutku, należy zapewnić połączenie w sieci między centralą alarmową a oprogramowaniem do konfiguracji. Można to zrealizować na kilka sposobów:

1. Centrala alarmowa staje się serwerem – konfigurator centrali inicjuje połączenie z centralą. W takim przypadku konfigurator musi znać jej adres i port, a ruch przychodzący do centrali musi być odblokowany (udostępniony).
2. Konfigurator staje się serwerem – centrala inicjuje połączenie z konfiguratorem centrali. W takim przypadku centrala musi znać jego adres i port, a ruch przychodzący do konfiguratora musi być odblokowany (udostępniony).
3. Komunikacja przez serwer pośredniczący, zazwyczaj dostarczany przez producenta centrali. W takim przypadku zarówno centrala, jak i konfigurator łączą się z serwerem pośredniczącym, który realizuje wymianę danych między centralą alarmową a konfiguratorem.
4. Inne, np. zestawienie między sieciami tunelu, w którym znajduje się konfigurator i centrala alarmowa.

Każda z tych metod ma swoje zalety i wady. Zastosowaną metodę zestawienia połączenia narzuca producent centrali alarmowej. Mimo obecności sieci komputerowej może się okazać, że ze względów bezpieczeństwa wymagany przez producenta sposób realizacji połączenia nie może zostać wykonany, np. w przypadku instytucji bankowych jest małe prawdopodobieństwo, aby można było zestawić połączenie za pomocą metody z punktu 1.

Dostęp za pomocą sieci GSM/GPRS

Malejące koszty modemów GSM powodują, że centrale alarmowe coraz częściej są w nie wyposażane. Umożliwia to oprócz monitorowania w sieci GSM zdalne sterowanie systemem alarmowym oraz jego konfigurację za pomocą sieci GSM/GPRS i dostępnych w niej usług. W przypadku tej drogi transmisji bazuje się na infrastrukturze sieciowej operatora GSM, a więc system alarmowy nie musi korzystać z sieci komputerowej klienta. Dzięki temu zapewnienie łączności z centralą może okazać się znacznie prostsze niż w przypadku zdalnego dostępu przez Internet. W centrali musi znaleźć się karta SIM, dzięki której centrala uzyska dostęp do sieci GSM/GPRS.

Do uzyskiwania dostępu do centrali za pomocą sieci GSM wykorzystywane są najczęściej trzy usługi:

• SMS,
• połączenie CSD (Circuit Switched Data),
• połączenie GPRS.

Droga SMS-owa służy najczęściej do zdalnego sterowania wyjściami lub załączaniem i wyłączaniem systemu. Ze względu na małą przepustowość raczej nie jest używana do pobierania historii zdarzeń ani zdalnej konfiguracji. Niewątpliwe zalety to dostępność usługi (SMS-a można wysłać z dowolnego telefonu komórkowego) oraz łatwość dostępu do centrali (jednostka, która chce uzyskać zdalny dostęp do systemu alarmowego, musi znać tylko numer telefonu karty SIM zainstalowanej w centrali alarmowej). Autoryzacja dostępu do systemu alarmowego może być zrealizowana za pomocą kodów dostępu i (lub) listy dozwolonych numerów telefonów, z których zdalny dostęp jest możliwy.

Połączenie CSD w sieci GSM to odpowiednik połączenia poprzez modem analogowy. Tak samo jak w przypadku połączenia linią telefoniczną, po stronie zdalnej wymagany jest modem – tym razem modem GSM z aktywną kartą SIM, na której uruchomiona jest usługa CSD. Usługa CSD musi być także aktywowana na karcie SIM włożonej do centrali alarmowej. Wymiana danych jest kontrolowana za pośrednictwem oprogramowania do konfiguracji centrali alarmowej, dostarczanego przez producenta centrali. Prędkość transmisji uzyskiwana za pomocą CSD to 9600 b/s lub 14 400 b/s, w zależności od operatora i typu modemu GSM po stronie centrali alarmowej oraz stanowiska, z którego uzyskiwany jest dostęp. Jeśli protokoły wymiany danych między centralą a oprogramowaniem konfigurującym nie zostaną dobrze zaprojektowane, może się okazać, że – mimo większej prędkości transmisji niż w przypadku prędkości oferowanej przez standardowe dialery PSTN w centralach alarmowych (300 b/s) – zysk wynikający z większej prędkości transmisji nie przełoży się na proporcjonalnie krótszy czas wymiany danych. Dzieje się tak dlatego, że w odróżnieniu od połączenia analogową linią telefoniczną dane wysyłane za pomocą modemu GSM trafiają do odbiorcy z dużym opóźnieniem, sięgającym nawet jednej sekundy. Jeśli zastosowany przez producenta centrali alarmowej charakter wymiany danych za pośrednictwem CSD to żądanie – odpowiedź, może się okazać, że efektywna prędkość transmisji jest niewiele większa niż w przypadku analogowej linii telefonicznej. Autoryzacja, podobnie jak w przypadku SMS-ów, może zostać zrealizowana przez kody dostępu i (lub) listy dozwolonych numerów telefonów.

Najmniej kosztownym i najbardziej efektywnym sposobem uzyskania dostępu do systemu alarmowego za pomocą sieci GSM jest wykorzystanie technologii GPRS. Jeśli usługa GPRS jest uruchomiona na karcie SIM zainstalowanej w centrali alarmowej, centrala może w technologii GPRS uzyskać dostęp do sieci IP – może to być prywatna sieć wydzielona przez operatora GSM dla agencji ochrony, do której należy karta SIM, lub publiczna sieć Internet. Tym samym centrala uzyskuje dostęp do sieci IP analogicznie jak centrale, które można przyłączyć do sieci LAN – ale ten dostęp do sieci jest realizowany w innej technologii. W odróżnieniu jednak od central alarmowych umożliwiających wpięcie do sieci LAN, w tym przypadku centrala alarmowa nie jest dołączana do sieci klienta końcowego, lecz bezpośrednio do publicznej sieci Internet lub sieci agencji ochrony. Ma to niebagatelne znaczenie, gdyż zdalny dostęp do centrali alarmowej może być zrealizowany znacznie łatwiej (nie musi podlegać polityce bezpieczeństwa sieci IP instytucji, w której system alarmowy jest zainstalowany). Centrala alarmowa może być cały czas połączona z docelową siecią IP – w przypadku technologii GPRS opłata jest pobierana za liczbę przesłanych danych.

Przy uzyskiwaniu zdalnego dostępu do centrali alarmowej obowiązują takie same zasady jak w przypadku dostępu do central alarmowych podłączanych do sieci LAN omówionych w poprzednim rozdziale.

Prędkość transmisji, jaką można uzyskać w sieci GPRS, to maksymalnie ok. 48 kb/s w jedną stronę. Niemniej jednak technologia ta cierpi ze względu na duże opóźnienia, które są tylko odrobinę mniejsze niż w przypadku technologii CSD. Dodatkowo opóźnienia te oraz prędkość transmisji mogą się zmieniać w zależność od ruchu w sieci GSM – połączenia GPRS mają w niej najniższy priorytet.

Dostęp do istniejących central za pomocą transmiterów IP/GSM/GPRS

Większość istniejących instalacji oraz tańsze centrale alarmowe nie są wyposażone ani w zintegrowany moduł umożliwiający podłączenie ich do sieci LAN, ani w modem GSM. Mimo że posiadają dialer telefoniczny, nie są także przyłączane do sieci telefonicznej. Aby w takim przypadku uzyskać zdalny dostęp do centrali, system alarmowy musi zostać wyposażony w urządzenie transmisyjne, które taki dostęp zapewni. Ponieważ w zdecydowanej większości takich instalacji montowane są transmitery IP/GSM/GPRS raportujące zdarzenia do stacji monitorowania, wydaje się oczywiste, że to one powinny zapewnić także możliwość zestawienia połączenia z centralą alarmową.

Interfejsem łączącym centralę z transmiterem może być interfejs do lokalnego konfigurowania lub dialer telefoniczny. Ze względu na różnorodność interfejsów do lokalnego konfigurowania systemów, ich różną konfigurację i wymagane prędkości transmisji oraz fakt, że niektóre starsze lub prostsze centrale mogą nie być w taki interfejs wyposażone, najczęściej rolę interfejsu pełni dialer. Mimo małej przepustowości jest on idealnym rozwiązaniem ze względu na jeden obowiązujący w nim protokół wymiany danych (w większości przypadków Bell103 lub V.21) oraz łatwość przyłączenia – wymagane są tylko dwa przewody podłączane do listwy ARK w centrali i transmiterze. Mała prędkość transmisji, wprawdzie niezbyt korzystna dla użytkownika końcowego, może być zbawienna ze względu na niwelację opóźnień w sieci GSM/GPRS. Dzięki interfejsowi, jaki zapewnia dialer telefoniczny, teoretycznie możliwe jest zdalne połączenie z dowolną centralą alarmową, w której downloading (zgrywanie do centrali) jest realizowany z prędkością 300 b/s.

Gdy transmiter GSM jest podłączony do centrali alarmowej przez dialer, dostęp do centrali może zostać zrealizowany za pomocą CSD lub GPRS. Choć połączenie CSD zapewnia łatwiejsze uzyskanie zdalnego dostępu do centrali (wystarczy znać numer telefonu karty SIM zainstalowanej w transmiterze), a raz zestawione będzie miało w trakcie trwania mniej więcej te same parametry (tj. czas opóźnienia) – to jednak ze względu na koszty znacznie korzystniejsze jest połączenie GPRS. W przypadku połączenia GPRS opłata jest pobierana za liczbę przesłanych danych, a w przypadku CSD za czas połączenia. Aby porównać koszty, załóżmy skrajny przypadek, gdy dla bardzo rozbudowanej centrali alarmowej dane między centralą a oprogramowaniem konfigurującym są wymieniane przez godzinę. Przy założeniu, że koszt połączenia wynosi 29 gr za minutę, w przypadku połączenia CSD za transfer zapłacimy 60×29 gr = 17,40 zł! A ile będzie kosztować taka sama operacja wykonana za pomocą połączenia GPRS? Aby to wyliczyć, należy przede wszystkim oszacować ilość danych przesłanych za pomocą połączenia GPRS. Prędkość transmisji za pomocą linii telefonicznej wynosi 300 b/s (30 bajtów na sekundę), transmisja jest typu half-duplex (tylko w jednym kierunku w danej chwili), w ciągu godziny może zostać przetransmitowanych maksymalnie 3600×30 = 108 000 bajtów = 105 kB. Ponieważ opłata jest pobierana za dane przesyłane liczone na poziomie protokołu IP, należy doliczyć jeszcze bajty niezbędne do zbudowania nagłówków TCP lub UDP. Dane powinny być przesyłane w małych kawałkach (aby zapewnić wrażenie płynności), więc należy doliczyć spory narzut na nagłówki protokołów TCP/UDP, powodujący, że w przypadku rozpatrywanego transferu liczba bajtów przetransferowanych może sięgnąć nawet 1 MB – nie jesteśmy w stanie tego jednoznacznie określić. Nawet przy założeniu, że przetransferowany został 1 MB danych, to przy cenie transmisji wynoszącej 1 gr/10 kB, całkowity koszt przesłania danych wynosi 1 zł, czyli jest 17 razy niższy niż w przypadku połączenia CSD. Realizując połączenie GPRS, należy jednak zapewnić połączenie w sieci IP transmitera ze stanowiskiem, z którego uzyskiwany jest zdalny dostęp (co zostało już omówione). Trzeba się liczyć z możliwością zerwania połączenia GPRS w przypadku, gdy ruch w sieci GSM się nagle zwiększy w miejscu, w którym zainstalowany jest transmiter. Spowoduje to bowiem tak znaczne zwiększenie się opóźnień w dostarczaniu pakietów, że oprogramowanie do konfiguracji centrali przestanie je tolerować.

Należy pamiętać, że zdalny dostęp do centrali alarmowej jest kontrolowany przez oprogramowanie, które dostarcza producent centrali, nie uwzględniające faktu, że połączenie będzie się odbywać za pomocą dodatkowego transmitera IP, GSM lub GPRS. Aby komunikacja stała się możliwa, trzeba też zapewnić interfejs programowy między oprogramowaniem do konfiguracji centrali alarmowej a transmiterem. Najczęściej jest to oprogramowanie, które emuluje modem analogowy – wtedy aplikacja do konfiguracji centrali działa tak, jakby miała do czynienia z modemem i transmisja była realizowana przez linię telefoniczną. Program emulujący modem w odpowiedzi na żądania konfiguratora centrali alarmowej inicjuje i kończy sesję downloadingu, a w trakcie przesyłania danych zarządza transmisją, tj. dzieli dane na mniejsze pakiety, buforuje dane itp. Aby pokazać konkretne rozwiązanie, przedstawiony zostanie transmiter GPRS LX20G-3C firmy EBS.

LX20G-3C jest w ofercie firmy EBS najbardziej zaawansowanym transmiterem, cieszącym się dużym zainteresowaniem zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym. Podstawowym jego zadaniem jest transmisja sygnałów alarmowych, które są pobierane z dialerów central alarmowych w protokołach ContactID oraz SIA-FSK i przesyłane do dedykowanego serwera (OSM.2007) drogą szyfrowaną za pomocą GPRS lub SMS. Dodatkowo transmiter ten może pełnić następujące funkcje:

Rys. 2. Schemat wymiany komunikatów w transmiterze LX20G-3C

• bramki GSM, umożliwiającej realizację połączeń głosowych wychodzących i przychodzących przy użyciu wbudowanego modemu oraz dowolnego urządzenia abonenckiego przyłączonego do zacisków transmitera, na których symulowana jest miejska linia telefoniczna;
• zdalnie sterowanej (przez GPRS) transmisji danych przez wbudowany port szeregowy RS485 lub RS232 ze sprzętową kontrolą przepływu z prędkością do 115 200 b/s, umożliwiającą zbudowanie na jego podstawie dowolnego urządzenia telemetrycznego;
• zdalnej konfiguracji central alarmowych wyposażonych w dialer z modemem 300 b/s (Bell103 i V.21) za pomocą połączenia GPRS;
• inne opisane w instrukcji instalacji dostępnej na stronie producenta www.ebs.pl.

Zdalna konfiguracja centrali jest realizowana za pomocą połączenia GPRS. W trakcie normalnej pracy transmiter utrzymuje łączność przez połączenie TCP z serwerem OSM.2007, do którego przesyłane są raporty o zdarzeniach alarmowych, dalej przekazywane do stacji monitorowania. Aby zrealizować zdalny dostęp do centrali alarmowej, należy na stanowisku, z którego będzie on uzyskiwany, oprócz konfiguratora centrali alarmowej uruchomić dostarczaną przez firmę EBS aplikację ModemEmu, która symuluje modem PSTN. W aplikacji do konfiguracji centrali alarmowej należy wskazać port szeregowy utworzony przez ModemEmu jako ten, do którego podłączony jest modem PSTN.

Aby zainicjować połączenie z centralą alarmową, jako jej numer telefonu należy podać numer seryjny transmitera, za pośrednictwem którego jest ona przyłączona, i zainicjować połączenie telefoniczne. W tym momencie aplikacja ModemEmu za pośrednictwem serwera OSM.2007 wysyła komendę do transmitera, aby ten zestawił bezpośrednie połączenie TCP z ModemEmu i wystawił sygnał dzwonienia na zaciskach symulowanej linii telefonicznej, do których podłączony jest dialer centrali alarmowej. Centrala widzi to tak, jakby zainicjowane zostało przychodzące połączenie telefoniczne. Po zaprogramowanej liczbie dzwonków centrala alarmowa przejmuje linię telefoniczną, co jest jednoznaczne z odebraniem tak zasymulowanego połączenia przychodzącego. Po odebraniu połączenia dialer centrali synchronizuje sygnały nośne z transmiterem LX20G-3C. Po zsynchronizowaniu sygnałów nośnych odpowiednia informacja jest wysyłana do ModemEmu – połączenie zostało ustanowione. Od tego momentu dane mogą być wymieniane między centralą alarmową a aplikacją do jej konfiguracji. Schemat wymiany komunikatów obrazuje rysunek 2.

Zakończenie sesji downloadingu przez wykonanie odpowiedniej komendy w programie do konfiguracji centrali jest przesyłane do transmitera LX20G-3C, który wraca do normalnej pracy.

Rozwiązanie wygląda tak, jakby modem analogowy został podzielony na dwie części – interfejs do centrali alarmowej (znajdujący się w transmiterze LX20G-3C) oraz interfejs do aplikacji konfigurującej centralę alarmową (w aplikacji ModemEmu) – połączone za pomocą połączenia TCP.

Artur Płatek
Starszy konstruktor R&D EBS

Zabezpieczenia 1/2012